علل بروز اختلالات اضطرابی عبارتند از:
اختلالات اضطرابی دلهره از تجربه کردن ترس در آینده است. خطری است که باعث ترس می شود و معمولا قریب الوقوع نیست. اختلالات اضطرابی حتی ممکن است شناخته شده یا واقعی نباشد. در مقابل، معمولا ترس یک واکنش احساسی و فیزیکی به تهدید شناخته شده و موجود است.
اختلالات اضطرابی اغلب همراه با نگرانی وسواس فکری و عدم توانایی تمرکز است که ممکن است بر روی خواب ما تأثیر داشته باشد. اختلالات اضطرابی می تواند یک پاسخ کامل به تنش یا فریز سیستم عصبی سمپاتیک ما باشد که ما را برای رفع خطر واقعی آماده می کند. با این حال، تفاوت بزرگ میان ترس و اختلالات اضطرابی این است که اختلالات اضطرابی پاسخی عاطفی به چیزی است که رخ نداده است، یا هیچ چیزی برای مبارزه یا دلیلی برای فرار وجود ندارد. بنابراین تنش در بدن ما ایجاد می شود، اما هیچ اقدامی وجود ندارد که بتوانیم آن را آزاد کنیم. در عوض، ذهن ما در چرخه افتاده و دور می زند و دور می زند و احتمالات و سناریوها را مرور می کند.
علائم فیزیکی عبارتند از:
افزایش ضربان قلب، احساس بی حسی یا مور مور در دست یا پا، تعریق، تنگی نفس، دید تونلی، تهوع و یا اسهال، خشکی دهان، سرگیجه، بی قراری، تنش عضلانی.
اختلالات اضطرابی در طول زمان:
وقتی نگرانی خیالی و بیش از حد برای دو یا چند مورد به مدت حداقل ۶ ماه باقی بماند و حداقل با سه مورد از این علائم همراه شود: تحریک پذیری، خستگی، دشواری تمرکز، مشکلات خواب، یا دو مورد آخر ذکر شده در بالا اختلالات اضطرابی روی میدهند. در بعضی موارد، اختلالات اضطرابی ممکن است در ترس های خاصی که برای وضعیت خاص نامطلوب هستند یا در یک اختلال هراس، جایی که ما احساس ترس ناگهانی و بی جهت می کنیم آشکار شود و می تواند موجب درد قفسه سینه و احساس خفگی شده و این اختلالات اضطرابی با حمله قلبی اشتباه گرفته شود.
یک مثال برای نگرانی و اختلالات اضطرابی
هنگامی که من در هنگام رانندگی با خودرویی که از روبرو در حال آمدن بود تصادف کردم، در لحظات قبل از ضربه، من احساس ترس کردم و انتظار نداشتم که از تصادف جان سالم در ببرم. حدود یک ماه پس از آن، من احساس اضطراب در رانندگی کردم و با احتیاط می راندم. این یک اتفاق تروما (با ضربه روحی) بود، اما در نهایت اختلالات اضطرابی من سپری شد.
اختلالات اضطرابی ناشی از شرم
سوءاستفاده و تروما، به علاوه ضررهای عمده مالی، به عنوان علل اصلی اختلالات اضطرابی مطرح می شود. ما می توانیم احساس اضطراب در مورد امور مالی یا تشخیص های جدی پزشکی داشته باشیم، اما اکثر اختلالات اضطرابی ، اضطراب شرم است، که هراس در مورد تجربه شرم آور است که ناشی از شرم عصبی است و از گذشته، معمولا از دوران کودکی، درونی شده است.
اختلالات اضطرابی ناشی از شرم بر عزت نفس ما تاثیر می گذارد. ما نگران آنچه که می گوییم، چگونگی انجام کاری و چگونگی درک شدن توسط دیگران هستیم. این می تواند ما را به انتقادات واقعی یا تصویر سازی شده از خودمان یا دیگران بسیار حساس سازد.
اختلالات اضطرابی شرم ممکن است به عنوان ترس اجتماعی و یا علائم وابستگی، نظیر کنترل رفتار، خشنود سازی مردم، کمالگرایی، ترس از رها شدن یا وسواس در مورد فرد دیگری یا اعتیاد، ظاهر شود. نگرانی در مورد عملکرد مان در کار، امتحان دادن یا صحبت کردن در برابر یک گروه، نگرانی مان است در مورد اینکه چگونگی ارزیابی یا قضاوت می شویم. در حالی که مردان نسبت به اختلالات اضطرابی شرم آور در مورد از دست دادن کار آسیب پذیرند، زنان بیشتر درباره ظاهر و روابطشان نگران هستند. مردان به ویژه، این مورد را در مورد شکست خوردن یا تامین کننده خوبی برای خانواده نبودن دارند.
اختلالات اضطرابی ناشی از انزوای هیجانی
اضطراب ناشی از شرم و رها شدن دست در دست یکدیگر دارند. از دست دادن نزدیکی فیزیکی به دلیل مرگ، طلاق یا بیماری نیز به عنوان یک انزوای هیجانی و سپس اختلالات اضطرابی احساس می شود. وقتی ما از لحاظ جسمی رها یا حتی محدود می شویم، می توانیم خود را سرزنش کنیم و بر این باوریم که این به خاطر اشتباهی است که ما کرده ایم. با این حال، اضطراب ناشی از شرم در مورد رها شدن هیچ ارتباطی با نزدیک بودن ندارد. هر زمان که ما متوجه شویم که کسی که مورد توجه ماست ممکن است ما را دوست نداشته باشد و یا از ما خوشش نیاید، اضطراب شرم اتفاق می افتد.
ما فرض می کنیم که دست رد به سینه مان زده شده است زیرا به نوعی به خاطر اعتقادات عمیق مان که ما اساسا آسیب پذیر هستیم نالایق و یا نا کافی هستیم. حتی گذشتن از کسی که دوستش داریم، می تواند احساسات رها شدن عاطفی از دوران کودکی را فعال کند و باعث ایجاد شرمساری در مورد رفتار ما قبل از مرگ شود.
ریشه در کودکی:
اگر در گذشته، خصوصا در دوران کودکی، از رها شدن عاطفی گله مند بودیم، ممکن است که اختلالات اضطرابی خود را در مورد تجربه آن در آینده ببینیم. ما نگران این هستیم که دیگران ما را قضاوت می کنند یا با ما ناراحت می شوند. اگر ما یک شریک بدرفتارعاطفی یا فیزیکی داشته باشیم، ما محکوم هستیم که روی پوست تخم مرغ ها راه برویم و از اینکه او را ناراحت کردیم، مضطرب شویم.
این واکنش در هنگام زندگی با معتاد عملی، خود شیفته یا شخص دوقطبی یا با اختلال شخصیت مرزی معمول است. همچنین در میان فرزندان معتادان و یا کسانی که در خانواده های بی مسئولیت رشد می کنند که در آن سوءاستفاده عاطفی، از جمله کنترل یا انتقاد، رایج بوده است نیز معمول است. هنگامی که ما سالها در چنین محیطی زندگی می کنیم، ممکن است متوجه اضطراب خود نباشیم. حالت گوش به زنگ بودن اینقدر ثابت می ماند که ما ممکن است آن را بپذیریم. اختلالات اضطرابی و افسردگی مرتبط با آن از مشخصات وابستگی است.
درمان اضطراب
مداخله زودهنگام بهترین نتایج را به دست می دهد. روان درمانی باعث تقویت بیماران می شود؛ با این روش که با تغییر باورها، افکار و رفتار در طول زندگی بیمار بدون عوارض جانبی داروهای تجویزی، اختلالات اضطرابی را کاهش می دهند.
درمان های موثر شامل اشکال مختلف تکنیک های شناختی-رفتاری مانند مواجهه درمانی، CBT و درمان رفتاری دیالکتیکی است. گزینه های دیگر شامل داروهای ضد اضطراب و جایگزین های طبیعی مانند مکمل های غیر دارویی، تکنیک های آرام سازی، هیپنوتراپی و مدیتیشن ذهنی است.
همچنانکه داروها تسکین سریع را به دنبال دارند، اثر آنها اغلب ضد درد است. شفای شرم و آزاد کردن خود حقیقی، باعث کاهش اضطراب برای مدت طولانی می شود و به ما اجازه می دهد که قابل اعتماد باشیم و نگران نظرات دیگران در مورد خودمان نباشیم.
